Zoeken in deze blog
woensdag 6 september 2017
Denken bij hot-jazz
Mijn recente eerste – en aangename – kennismaking met Willy Corsari, Door een noodlottig ongeval, deed me denken aan het werk van Daphne Du Maurier en Patricia Highsmith. Dit Voetstappen op de trap, een rechttoe-rechtaan detective, is óók heel aardig. Het is lang niet zo verouderd qua sfeer en stijl als je op basis van de publicatiedatum zou kunnen verwachten. Voor een hoorspelbewerking zou je de precieze formulering van de dialogen misschien iets moeten aanpassen, maar niet eens zo gek veel. Het leest vlotter dan ik me Agatha Christie herinner, en de psychologie vind ik ook interessanter. Ik wil niet te veel van de plot verraden, maar de pathologie van een moordenaar die ze uiteindelijk opdist, heeft wel wat weg van Highsmiths Ripley – maar dan van buitenaf beschreven.
Verder heeft het boek niet zoveel om het lijf, maar als misdaadlectuur vond ik het heel onderhoudend.
Dit boek is dertig jaar ouder dan Door een noodlottig ongeval, en een enkele keer merk je dat nog aan een ouderwetsere uitdrukking of een opvallende spelling. Zo werd ‘joch’ door Corsari (en haar tijdgenoten?) blijkbaar met een G geschreven: jog. Maar vergeleken met het werk van bijvoorbeeld Top Naeff is ook het vooroorlogse proza van Corsari een wonder van vlotheid en moderne bondigheid.
Deze passage dateert het boek wel duidelijk als iets ‘van vroeger’. Niet het taalgebruik, maar het beeld:
Harp spelend op een wolk: het is nog steeds meteen begrijpelijk. Maar als je dat beeld nu gebruikt, is het waarschijnlijk als bewust stijlmiddel, om een archaïsch of nostalgisch tintje te injecteren in je tekst (of je film: de broertjes Coen zouden het kunnen doen).
Bij deze zin vroeg ik me af: is dit een stijlbloempje, of zoek ik spijkers op laag water?
Ik zou het woord ‘spruiten’ in déze zin niet meteen gebruiken...
Maar waarschijnlijk is het gewoon een grapje.
Net als deze keurige manier om te beschrijven dat de butler rondloopt met ‘a stick up his arse’...
Net als bij Maigret speelt ook de echtgenote van de hoofdpersoon, inspecteur Lund, een bescheiden rol in het verhaal:
En ook deze inspecteursvrouw is weliswaar een brave vooroorlogse echtgenote die zich vooral bezighoudt met het breien van jumpers (toen droegen mensen nog jumpers!) en het bakken van cake, maar ze krijgt toch iets meer smoel dan mevrouw Maigret:
Tot slot een passage die me uit het hart gegrepen is:
Willy Corsari was nu eens een schrijver die geen lijstduwer van de Dierenpartij zou zijn geworden!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populairst de afgelopen 30 dagen
-
Net gelezen: Notities van een theoreticus , van Shi Tiesheng. Curieuze, niet zo uitnodigende maar daardoor toch juist weer intrigerende tite...
-
Al doe je nog zo je best, fouten maak je toch. Doe het dan bewust, doe het opzichtig en meteen in de eerste zin. Het zou een vertaalopvatti...
-
Het is waarschijnlijk het meest zinloze vertaalproject waarmee ik me ooit heb beziggehouden. (En ik maak nota bene ondertitels voor tv...) D...
-
Het bizarre van die boekenkastjes is dat het ook echt invloed kan krijgen op wat je leest. Aan de debuutroman Onnatuurlijk van Jenny Diski ...
-
RECTIFICATIE Beste lezers, Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden – het wegvallen van een voor het juiste begrip benodigde hype...
-
Altijd lachen, die elpeehoezen van vroeger in de bakken van de Kringloop. ‘Happy Music - Die Grosse Tanzplatte für glückliche Stunden’. ‘Wi...
-
De vertaler als romanfiguur, aflevering zoveel. Uit Rob van Essens nieuwe roman Winter :
-
‘The past is a foreign country: they do things differently there.’ Een mooie, spreekwoordelijk geworden openingszin van een mooie roman uit ...
-
In Kuifje en de Picarro’s zit Bianca Castafiore het hele album in de gevangenis, tot groot verdriet van haar cipier. Kuifje en de Picar...
-
Toen mijn vertaling van Daisy Miller in 2016 verscheen, dacht ik dat het pas de tweede Nederlandse vertaling van dat werk was. Inmiddels b...
Populairst aller tijden ooit:
-
Het is waarschijnlijk het meest zinloze vertaalproject waarmee ik me ooit heb beziggehouden. (En ik maak nota bene ondertitels voor tv...) D...
-
Uit de inboedel van mijn vorig jaar overleden moeder dook deze week ineens dit voorwerp op: een etuitje met drie stokjes, ongeveer ter gr...
-
Eergisteren heb ik hier mijn poging online gezet om hoofdstuk 2 van Thomas Hardy’s novelle The Romantic Adventures of a Milkmaid (1883) in...
-
Het vreemde vertrouwd maken, dat is één manier om te omschrijven wat de vertaler doet. En het vertrouwde vreemd maken is wat een goede sc...
-
In een interview met Maaike Hartjes in NRC deze week worden de figuurtjes in haar strips ‘stokpoppetjes’ genoemd. Dat is blijkbaar het eers...
-
De vertaler als romanfiguur, aflevering zoveel. Uit Rob van Essens nieuwe roman Winter :
-
Zoals wel meer mensen die met Suske en Wiske zijn opgegroeid, kan ik die strips nu niet meer goed lezen: te simpel, te krukkig, vaak ook on...
-
Zien we het nog zitten? Vooruit, een nieuw jaar dan maar weer. Met ongetwijfeld weer wat terrorisme in de huiskamers. Parool , 31-12-1...
-
Morgen begint de Week van het Korte Verhaal . Dat lijkt me een mooie gelegenheid om hier mijn vertaling aan te bieden van het beste verhaal ...
-
Tijd voor een nieuwe James-vertaling. Je hoort het lekkerste eigenlijk voor het laatst te bewaren, maar daar ben ik nooit goed in geweest. D...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten