Daar houden de overeenkomsten dan ook op, want dit veel kortere verhaal is vooral een parabel over militarisme en de knellende kracht van conventies die mensen verhinderen zichzelf te zijn.
Je kunt het ook simpeler opvatten: als een vurig pleidooi tegen militarisme, of zelfs tegen oorlog in het algemeen. Nu denk ik niet dat James een pacifist was, en zeker niet zo’n militante als Owen Wingrave in zijn verhaal. Maar antimilitaristisch is het verhaal natuurlijk wel, en dat zal de reden zijn geweest dat Benjamin Britten hiervan—in de tijd van de Vietnamoorlog—een tv-opera maakte.
Die opera is in 2015 opgevoerd door het Nederlandse Opera Trionfo, in een regie van Florian Visser en met een schitterend decor van Gary McCann. Er zijn nog foto’s van te zien op de site van die laatste, maar die kunnen slechts een flauwe indruk geven van hoe mooi en beklemmend deze hele enscenering was.
toneelontwerp voor Owen Wingrave van Gary McCann; zie zijn site voor meer |
Download
‘Owen Wingrave’ stond in 1892 in het tijdschrift The Graphic en verscheen daarna in boekvorm in The Private Life and other stories (1893). Die eerste boekuitgave, waarvan de Amerikaanse editie beschikbaar is op Wikisource, is de brontekst voor deze vertaling.De omslagillustratie is een uitsnede uit View of the Long Gallery at Aston Hall (ca. 1870-1880) van Cecilia C. Foster.
Owen Wingrave is te koop bij Kobo en Bol.com.
Ik heb me voorgenomen om dit jaar elke maand een verhaal van Henry James in vertaling online te zetten. Dit is het zesde verhaal in die reeks. Alle verhalen zijn op dit blog bij elkaar te vinden onder het label James-project.
Klik hier voor een overzicht van alle mij bekende Nederlandse vertalingen van James’ werk, en hier voor een overzicht van mijn eigen online beschikbare vertalingen.