Net toen ik vanochtend de radio wilde uitzetten, werd er een pianosonate van Beethoven gespeeld, en wel op zo’n spitse, scherpe, frisse manier dat ik hem nog even aan liet staan tot ik in de afkondiging kon horen wie de pianist was. Een uitvoering zo sprankelend als champagne, zou ik bijna zeggen, maar dat is wel een heel flauw grapje, want het bleek Eric Heidsieck te zijn – wiens opname van alle Beethoven-sonates ik al kende (maar nu dus niet herkende) als een van de meest interessante en karakteristieke die ik thuis heb staan.
Maar... de Britse presentator verhaspelde de klinkers en sprak zijn naam uit als Eric Hiedseick – en dat klinkt, zeker in Nederlandse oren , toch weer een stuk minder sprankelend. Bruisend misschien wel, of klaterend... iets waar Trump graag naar luistert op een Russisch hotelbed...
Snel vergeten maar weer. Om het hoofd leeg te spoelen hier wat muziek. Van Heidsiecks studio-opnamen van Beethoven is op YouTube en zelfs op Spotify bijna niets te vinden, maar online staat wel dit mooie live-recital:
En zie ik in deze oude Heidsieck-reclame nou een buste van Beethoven?
Nee, dat zal papa Heidsieck wel zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten