De overgang naar de moderne tijd verklaard in De stad der wonderen van Eduardo Mendoza.
De hele passage mondt uiteindelijk uit in een bizarre anekdote over hoe door toedoen van Mata Hari de film Quo Vadis (1924) de Spaanse bioscoop nooit heeft gehaald – een spectaculair verhaal binnen een verhaal binnen een verhaal dat doet denken aan de excentrieke fantasieën van Wes Anderson of de gebroeders Coen. Die grilligheid (en vermakelijkheid) typeert het hele boek.
Zoeken in deze blog
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Populairst de afgelopen 30 dagen
-
De Laurens Jz. Coster-mailinglijst heeft deze week als thema ‘het beschreven schilderij’. Gisteren was de beurt aan het gedicht ‘Christus ...
-
RECTIFICATIE Beste lezers, Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden – het wegvallen van een voor het juiste begrip benodigde hype...
-
Toen mijn vertaling van Daisy Miller in 2016 verscheen, dacht ik dat het pas de tweede Nederlandse vertaling van dat werk was. Inmiddels b...
-
Net gelezen: Notities van een theoreticus , van Shi Tiesheng. Curieuze, niet zo uitnodigende maar daardoor toch juist weer intrigerende tite...
-
Wat ook opvalt aan de Gemengde Berichten in de Middelburgsche Courant van 1880, althans in de zeven nummers van dat blad waarin Henry James...
-
Altijd lachen, die elpeehoezen van vroeger in de bakken van de Kringloop. ‘Happy Music - Die Grosse Tanzplatte für glückliche Stunden’. ‘Wi...
-
‘The past is a foreign country: they do things differently there.’ Een mooie, spreekwoordelijk geworden openingszin van een mooie roman uit ...
-
Y Tu Mamá También , een verpletterende road comedy over haaruitval. Filmbeschrijving bij de gezelligste bioscoop van de wijk Nee, “door Goo...
-
Voordat iedereen nu gaat roepen dat dit een staatsrechtelijk novum is dat bovendien van weinig respect getuigt voor het instituut Pieter: e...
-
Het bizarre van die boekenkastjes is dat het ook echt invloed kan krijgen op wat je leest. Aan de debuutroman Onnatuurlijk van Jenny Diski ...
Populairst aller tijden ooit:
-
Uit de inboedel van mijn vorig jaar overleden moeder dook deze week ineens dit voorwerp op: een etuitje met drie stokjes, ongeveer ter gr...
-
Het is waarschijnlijk het meest zinloze vertaalproject waarmee ik me ooit heb beziggehouden. (En ik maak nota bene ondertitels voor tv...) D...
-
Eergisteren heb ik hier mijn poging online gezet om hoofdstuk 2 van Thomas Hardy’s novelle The Romantic Adventures of a Milkmaid (1883) in...
-
Het vreemde vertrouwd maken, dat is één manier om te omschrijven wat de vertaler doet. En het vertrouwde vreemd maken is wat een goede sc...
-
In een interview met Maaike Hartjes in NRC deze week worden de figuurtjes in haar strips ‘stokpoppetjes’ genoemd. Dat is blijkbaar het eers...
-
De vertaler als romanfiguur, aflevering zoveel. Uit Rob van Essens nieuwe roman Winter :
-
Zoals wel meer mensen die met Suske en Wiske zijn opgegroeid, kan ik die strips nu niet meer goed lezen: te simpel, te krukkig, vaak ook on...
-
Morgen begint de Week van het Korte Verhaal . Dat lijkt me een mooie gelegenheid om hier mijn vertaling aan te bieden van het beste verhaal ...
-
Een goede ondertiteling laat zich vaak niet goed illustreren, want een goede ondertitelvertaling valt niet te veel op. Krankzinnig creatieve...
-
De mannen willen graag dat Hoshi meegaat naar de filmavond op de Enterprise. Zij is immers de vertaler van het schip en ‘We might need a tra...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten