Ik had weleens van de naam Willy Corsari gehoord, maar had een vage indruk dat dat een auteur was van flutfictie à la Konsalik of Barbara Cartland. Door dat on-Nederlandse, vagelijk mediterrane pseudoniem misschien. (Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, nietwaar?)
De flaptekst van Door een noodnottig ongeval intrigeerde me, en bij lezing bleek dit een heel andere auteur dan ik had verwacht. Een uiterst trefzekere verteller van uitstekende fictie, schrijvend in een stijl die in mijn ogen nog steeds nauwelijks gedateerd is. Middlebrow fictie die sterk leunt op een verrassende wending aan het eind – maar middlebrow fictie van de beste soort. Onsentimenteel en scherp van psychologie en karaktertekening. En met een zo sterke voorkeur voor bepaalde motieven (zoals dwingende vaders die een kind in zijn ontwikkeling remmen) dat het een zekere persoonlijke obsessie verraadt.
Het enige wat misschien ontbreekt is een zekere mate van productieve dubbelzinnigheid. Je wordt als lezer knap door de auteur bespeeld, maar grote raadsels blijven er uiteindelijk niet over. Deze schrijfmachine mijmert geen gekkenpraat: hier staat gewoon wat er staat. Voor literatuur met een hoofdletter L is dat misschien te weinig; voor onderhoudende verhalen die van mensenkennis getuigen, is het meer dan genoeg.
R.L. Stevenson, Shirley Jackson, Patricia Highsmith, Daphne Du Maurier, daar deed dit werk mij aan denken. En die laatsten mogen dan bekender zijn, dat komt vooral ook doordat ze schreven voor een groter taalgebied. Kwalitatief doen deze twee novellen wat mij betreft niet onder voor hun werk.
En dit zijn natuurlijk ook de betere auteursfoto's...
Ik ben benieuwd naar ander werk van haar. De op het omslag van dit boek zo geroemde detectives misschien, en dat boek over een schrijver (een van mijn favoriete genres: romans over schrijvers), Illusies.
Meer over leven en werk van Corsari is te lezen in het Vrouwenlexicon:
Ze publiceerde niet meer totdat ze na de oorlog overstapte naar De Bezige Bij, waar ze uitgroeide tot een bestsellerauteur. Bert Schierbeek, redacteur bij de Bezige Bij, vond haar werk echter niet literair genoeg. Corsari was hierdoor gekwetst en beëindigde de samenwerking.Vergelijk ook deze passage uit de necrologie in Trouw:
" Het was de eerste uitgave van De Bezige Bij, de uitgeverij die in haar eerste periode goed aan Corsari zou verdienen. Eind jaren vijftig verdween ze daar, omdat andere auteurs bij dezelfde uitgever vonden dat ze niet meer in het fonds paste: te weinig literair, te ouderwets.Zie verder de Volkskrant.
De schrijfster was wars van literaire vernieuwing à la Jan Wolkers of Jan Cremer. Van bekentenissenliteratuur moest ze niets hebben. “Ik ben niet zo dol op boeken van ik, mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, mijn kennissen; een hedendaags literair modeverschijnsel”, zei ze in 1987."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten