Ik beluister alle afleveringen in de oorspronkelijke uitzendvolgorde, en zo kom ik ook weer dingen tegen die ik allang vergeten was, of misschien nog nooit gehoord had—want als puber heb ik destijds vast veel afleveringen gemist. En ‘uitzending gemist’ bestond nog niet.
Toen ik onlangs bijvoorbeeld de aflevering van 15 januari 1986 hoorde (ik heb nog heel wat kilometers te gaan op die crosstrainer...), merkte ik ineens dat Clous van Mechelen daarin bijna een Tom Waits-parodie ten beste leek te geven.
De titel van dit blogstuk is een beetje misleidend: het is eigenlijk niet Jan Vos die dit zingt, maar Teun Balk de kelner. En de overeenkomst met Tom Waits is misschien alleen hoorbaar als je maar met een half oor luistert. Maar toch, oordeel zelf:
Doen de thematiek van ober en klant, en dat semi-parlando, niet een béétje denken aan Eggs and Sausage?
En is de weemoed van een briljante regel als ‘en de rekening die heb nog nooit geklopt’ geen regelrechte Invitation to the Blues?
En heeft dat mottige orgeltje in de verte niet wat weg van Frank’s Wild Years?
En dat grint in de stem van Teun Balk...
De overeenkomst leek mij ineens opvallend. Leed ik aan zuurstoftekort?
Maar misschien was het toch niet echt zo bedoeld. In een latere versie voor de cd Tataboulou (1992) zijn alle al dan niet toevallige overeenkomsten met Tom Waits in ieder geval weggestreken in een glad arrangementje. Dat foute orgeltje is vervangen door een nep-piano, Van Mechelen heeft het grint uit zijn stem gegooid en doet of hij gewoon wil zingen, en de tekst is uitgebreid met een flauw verhaaltje vol tenenkrommende woordspelingen. Ook de mooie uitsmijter ‘ja, toch nog, ja’ is gesneuveld. Geen aanrader meer, wat mij betreft.
